Któregoś dnia zadzwonił [Jeremi] i poprosił, żebym przyjechała jak najszybciej, bo ma dla mnie ważne zadanie. Przyjechałam natychmiast. Wyjął z sekretarzyka dużą brązową kopertę z napisem "Agnieszka" i podał mi ją. "Zastanawiałem się, co zrobić z jej listami i doszedłem do wniosku, że nie jestem w stanie tego zniszczyć. Myślę, że literatura polska by nam tego nie wybaczyła. Zaopiekuj się tym". [...] Niedawno Agata Passent zadzwoniła do mnie z informacją, że znalazła listy Jeremiego do Agnieszki i zastanawia się nad ich opublikowaniem. "Wiesz, bo to taka piękna literatura"(...) W ten sposób - dzięki dzieciom Agnieszki i Jeremiego - mogą państwo już dzisiaj przeczytać te listy. (Z Przedmowy Magdy Umer)

"Filmidła" to książka wyjątkowa - zbiór recenzji filmowych napisanych w latach 1956-1960 przez Agnieszkę Osiecką, która wówczas była najbliżej kina w całym swoim życiu. Studiowała w łódzkiej Filmówce, przyjaźniła się z reżyserami i aktorami. Większość tych recenzji przechowała sama Autorka - pochodzą z Jej archiwum, część została odnaleziona po latach w bibliotecznych archiwach. Recenzje zilustrowane są ponad 50 plakatami z czasów, kiedy kwitła polska szkoła plakatu (autorstwa m.in. Jana Lenicy, Waldemara Świerzego, Eryka Lipińskiego, Wojciecha Fangora, Olgi Siemaszko, Romana Cieślewicza, Jana Młodożeńca, Franciszka Starowieyskiego, Konstantego Sopoćko) - to dodatkowa zachęta do sięgnięcia po "Filmidła".Wstęp do książki napisał Tomasz Raczek.W tym zbiorze możemy obserwować swego rodzaju krzyżówkę talentów Osieckiej: filmowego i literackiego. Z jednej strony powiększająca się erudycja filmowa, a z drugiej - trudno nie zwrócić uwagi na błyskawicznie krystalizujący się osobisty styl pisarski, pełen śmiałych skrótów, publicystycznej swady i obrazowych opisów. W jej recenzjach należy docenić przenikliwe, śmiałe spostrzeżenia, czynione w stylu przypominającym osiągnięcia Antoniego Słonimskiego w czasachdwudziestolecia międzywojennego.Tomasz Raczek

ROMANS NIEMOŻLIWY.

Ona - dopiero wchodząca w życie, spontaniczna i radosna poetka.

On - starszy o trzydzieści lat, intelektualista o smutnych oczach, książę emigracji.

Połączy ich uczucie - tajemnicze i skomplikowane.

W 1957 roku Agnieszka Osiecka jedzie do Paryża. W walizce przemyca opowiadanie narzeczonego, Marka Hłaski, by przekazać je szefowi paryskiej "Kultury". Jerzy Giedroyc jest olśniony - jednak nie tylko talentem młodego pisarza, ale przede wszystkim zjawiskową poetką. Jedzie za nią nawet do Londynu, choć nikt od dawna nie widział go poza Paryżem. Wszystko po to, by wręczyć jej fiołki.

Agnieszka także czuje coś, czego nie doświadczyła nigdy wcześniej. Ale nawet ona - ekspertka od miłości - nie potrafi nazwać tego, co ich łączy.

W opartej na faktach powieści Manuela Gretkowska mistrzowsko opowiada historię miłości niemożliwej, o której Osiecka milczała całe życie.

Osiecką kochamy i widzimy w niej ikonę słodkiej poetessy z warkoczem. A ona była pełna sprzeczności. Miała jak każdy swoje mroczne strony, być może mroczniejsze, na pewno bardziej niszczące.
[Manuela Gretkowska]